آن شنیدی که از سر سوزی

گفت عیسی به همرهان روزی

زین جهان دل به طبع بردارید

مهر او جمله کینه انگارید

که جهان زودسیر و بد مهر است

همه خاری ست اگر چه گلچهراست

همه معشوقه ایست عاشق کش

عاشق او خرد ندارد و هش

دایه ای دان که هر که را پرورد

خون پرورده را بریخت و بخورد

تا جهان است کارش این بوده است

رسم و آیینش اینچنین بوده است

آن کزو زاد و آنکه از تو بزاد

هر دو راکشت و تو بدو شده شاد

او به آزردنت چنین مایل

تو درو بسته دل زهی غافل !

دل منه بر جهان که آن نه نکوست

اوترا دشمن و تو او را دوست

گر بمانی در این جهان صد سال

بی غم و رنج جفت نعمت و مال ،

روزی آید که دلفگار شوی

خستهٔ زخم روزگار شوی

چیست نام جهان سرای مجاز

در سرای مجاز جای مساز

کار و بار جهانیان هوس است

وتن همه طمطراق یک نفس است

من بر این کار و بار می خندم

دل در این روزگار چون بندم

چون ندانی که چند خواهی پست

این همه طمطراق بیهده چیست ؟

از پی یک دو روزه عمر قصیر

چند هیزم کشی به قعر سعیر؟

زین جهانت بدان جهان سفرست

گذرت راست بر پل سقرست

غم این ره نمی خوری چه کنم ؟

هیمه با خود همی بری چه کنم ؟